Na 10 dagen fietsen tussen de bananenbossen, over verlaten spoorrails, door moerassen, over ontelbare klimmetjes en per ongeluk een keer op een olifantenpad, is de route voor de Kintu Trial 2020 nagenoeg af. Voor 99% definitief en zeer binnenkort online op de website! Het wordt grandioos!
Hieronder een kort verslag van de recce
Met 3 fietsen op het dak, ontspannen kuiten en heel veel enthousiasme voor de volgende dagen, vertrokken Thies en Jorn samen met driver George op 6 maart vanaf Kampala met een 4×4 busje naar Fort Portal voor het verkennen van de route. Na een 6 uur durend ritje en een goede lunch konden de eerste kilometers gemaakt worden. De route was grotendeels al uitgestippeld, maar elke mooie singletrack die we zagen werd geprobeerd om te kijken of die ook geschikt was voor de Kintu Trial. Helaas resulteerde dit ook af en toe in enige tracking door moerassen met natte voeten als gevolg…. je moet er wat voor over hebben. Ook de conditie liet nog een klein beetje te wensen over gezien de aanzienlijke hoeveelheid “Colaatje?” stops. Door dit gegeven, in combinatie met de late aankomst, werd de route voor dag 1 maar voor de helft gefietst, dus na 55 KM zat het er al op. Toch smaakte het bier na afloop er niet minder op.
Op de tweede dag werd de resterende helft voor de eerste etappe verkend. Vanaf Fort Portal voerde de route naar het zuiden langs verschillende kratermeren. Halverwege werd er gestopt bovenaan het KOMmetje met de toepasselijke naam “Top of the World” (uiteraard blijft deze erin!). Hierna werd nog een technische afdaling geprobeerd, maar deze bleek iets minder succesvol voor onze hard-tails. De finishplek leek erg mooi, maar helaas toch net niet geschikt voor de Kintu Trial dus is er een alternatieve finish gezocht welke gelukkig nog mooier is én waar gezwommen kan worden. Daarna werd er voor de volgende dag een nieuwe route gezocht die niet op de kaarten of op google earth stond en ondanks goede moed bleek na een paar honderd meter dan ook dat we op een olifantenpad zaten. Gezien het gras al tot aan onze schouders kwam en ook de schemering al begon in te vallen, hadden we maar besloten dat het geen succes was en we de volgende dag op zoek zouden moeten naar een alternatief.
Die volgende dag begon in een ‘rustiek’ Ugandees hotelletje in Rwimi (lees: wassen in een emmer, muziek tot 4 uur ’s nachts, kussens zo hard als hout) met de zoektocht naar een ontbijt om onze energie reserves aan te vullen. Dit bestond uiteindelijk uit hetzelfde als onze vele tussendoor snacks op de fiets, namelijk de befaamde Rolex, oftewel rolled eggs. Een omelet met groenten gerold in een chapati, een klassieker. Hierna werd de recce snel voortgezet met een zoektocht naar een route richting het zuiden over twee rivieren zonder de geasfalteerde bruggen te hoeven nemen. Helaas bleek de infrastructuur net niet voldoende ontwikkeld om deze te ontwijken, waardoor we toch vastzitten aan ~3KM asfalt. Wellicht zou één rivierdoorsteek nog net kunnen, maar aangezien we in november na de regenperiode zitten, zal het water dan waarschijnlijk te hoog staan. Gelukkig waren de eerste 50KM wel lichtjes bergaf, dus werden de spieren ontspannen opgewarmd voor de monsterklim die nog zou komen.
En een monsterklim was het. Zelfs George en zijn 4×4 werden tot het uiterste gedreven om boven te komen. We kijken dan ook reikhalzend uit naar diegene die hier tijdens de KT 2020 de KOM pakt (een mooie beloning ligt in het verschiet). Nadien uiteraard niet in één stuk naar beneden maar gewoon vrolijk door met hoogtemeters pakken. Een slopende dag met wederom de nodige “Colaatje?” stops. En passant ook nog als volleerde veldrijders de fietsen door een opgedroogde canyon gedragen, met 35km/h de evenaar over gecrossed en enkele olifanten families gepasseerd in het Queen Elizabeth National Park. Een goede afspiegeling dus van een dagje Kintu Trial.
Na de behoorlijk slopende dag ervoor, werd vandaag gekozen om in de ochtend een stuk met het busje af te snijden. De eerste kilometers waren reeds bekend terrein, dus hoefden niet noodzakelijkerwijs verkend te worden. Even op adem komen dus. Als bonus werden we bij één van de bezochte accommodaties ook nog verrast met een erg welkome pasta lunch, dus in de middag konden we er weer tegenaan. Wederom werd een hele mooie route gevonden met veel single tracks (vet!). Onderweg naar onze eindstop Buhoma nog even getwijfeld om een klein stukje Congo mee te pakken, maar uiteindelijk besloten om de grens op zo’n honderd meter rechts te laten liggen. In Buhoma werden we opgevangen door lokale mountainbiker Daniel, die precies wist waar we behoefte aan hadden. Eten, veel, snel.
De volgende dag werd voortgezet richting Ruhija in het Bwindi Impenetrable forest. ’s Ochtend eerst wat geweldige single tracks geprobeerd op aanraden van Daniel en deze voor het grootste deel ook opgenomen in de route. Bij één laffe afdaling heeft Jorn de rode modder nog even van dichtbij geinspecteerd (helaas ging de GoPro pas aan toen hij reeds tussen de theeplanten lag). Bij binnenkomst van het Bwindi Impenetrable forest stond George ons op te wachten met een heerlijke lunch en konden we extra genieten van deze overweldigende groene jungle. In theorie zouden we ook nog mountain gorilla’s tegen kunnen komen, maar gezien wij midden op de dag passeerden hebben we ze deze keer gemist. Wel leidde de uiteindelijke lange klim in Bwindi ons tot het op 2300 meter hoogte geleden Ruhija Gorilla Resort camp, de eindstop voor deze dag. ’s Avonds weer met veel plezier de KOMmetjes van deze dag bekeken en onder het genot van een paar goede bieren weer wat nieuwe aangemaakt.
De laatste dag van de recce begon met een korte klim tot het hoogste punt van de Kintu Trial op ruim 2500 meter, met daarna een lange afdaling het nationale park uit. Prima opwarmen dus. Het doel voor de dag was om een nieuwe doorsteek te vinden vanaf Bwindi richting Lake Mutanda die we zouden kunnen gebruiken voor de Kintu Trial. Aan den lijve werd daarbij ondervonden dat geweldige single tracks op satellietbeelden niet altijd overeenkomen met de werkelijkheid. Met name op de hoogteprofielen kun je je nog weleens verkijken. Resultaat: een KOM die waarschijnlijk heel lang in ons bezit blijft. De “Deadly Hike and Bike” is namelijke 32% gemiddeld met uitschieters tot ruim boven de 50%. Hmm ja hiken dus en helaas net niet geschikt voor onze route. Maar het alternatief biedt nog steeds genoeg uitdaging hoor! Uiteindelijk is er een hele mooie route samengesteld met een imposante finishlocatie aan Lake Mutanda.
Na 6 dagen met veel uitdagende klimmetjes, heerlijke single tracks, heel veel cola en kuiten die weer iets gegroeid zijn, zat de recce erop. En met heel veel vertrouwen kunnen we zeggen dat het echt heel vet gaat worden. Zowel de routes als de accommodaties voldoen aan wat we gehoopt hadden. We weten dan ook zeker dat de Kintu Trial 2020 geweldig gaat worden!
